Cape Leveque
Kust bij Kooljaman camping
Gisteren hebben we kort een eerste indruk opgedaan van de omgeving en dan met name de kust bij Kooljaman camping. Indrukwekkend. De kust bestaat uit een aaneenschakeling van oranje- geel- roodachtige kolossale rotspartijen. We kiezen weer voor een tandje lager en boeken voor 4 nachten. De eerste zonsondergang was subliem: Genieten en je niet druk maken om foto’s. Er is een groot hoogteverschil tussen de getijden. Deze wisselt twee keer per dag.
Zo het eruit ziet zijn we weer de enige kampeerders. Maar in de loop van de middag melden zich toch wat andere gasten. Direct naast ons komt een echtpaar uit Zwitserland. Als ik persoonlijk een keuze zou hebben moeten maken zou ik, bij een verder lege camping niet een plaats kiezen direct naast de enige plek die bezet is. Maar ergens hebben ze gelijk. Het lijkt de plaats met de meeste schaduw over de hele dag genomen. Er meldt zich nog een jongeman uit Fitzroy. Hij komt met de motor. Hij is het voorbeeld van hoe eenvoudig het allemaal kan. Een klein dekje voor op de grond, een pannetje, een brandertje en tenslotte een soort van hangmattentje. Het gezelschap wordt steeds internationaler. Een oorspronkelijk Engels gezin met 2 kinderen reist al 9 maanden door Australië. Een Australische jongedame reist alleen dit hele continent af in een grote 4WD auto met net als wij een tent op het dak.
Wij besluiten om verder de omgeving te gaan verkennen. Met de wandelschoenen aan lopen we de camping af het strand op. Weer vallen we van de ene verbazing in de andere. Wat een schitterende uitzichten. Al kijkende en lopende kiezen we zonder een echt doel voor ogen te hebben voor de wandelroute linksom, van het oostelijke naar het westelijke strand. Verderop zien we de man uit Fitzroy genietend langs de waterlijn lopen. By the way, het is goed dat we nu gegaan zijn, omdat deze tijd het gunstigst is gelet op de getijden. Toch hebben we er nog last van. De oceaan trekt zich niet ver genoeg terug. Precies daar waar we “de hoek om gaan” kunnen we alleen maar over rotsen klauteren. Daar komt ook de nieuwkomer die ons ver vooruit is achter. Hij manoeuvreert zich “iets” gemakkelijker over de rotsen dan wij. Het is hier en daar spek- en spekglad. Zodra we maar denken over een strookje zand te kunnen, kiezen we daarvoor. Maar helpen doet het weinig. Ik glijd een keer onderuit. Aad niet, die heeft schoenen waar je niet mee uitglijdt, totdat…… ja hoor, hij ook een keer onderuit. Het is een hele klus maar ook wel weer een hele mooie. Elke paar meter krijg je een ander zicht op de kliffen aan de westkant. Mooie doorkijkjes en tussen de rotsen vinden we allerlei ons onbekende diertjes. Ik ben er van overtuigd dat een ervan steeds terugkeert in de kunst van de Aboriginals. Daar moet ik maar eens achteraan. Wat is dit en is er een link met de uitingen van de oorspronkelijke bewoners? De kliffen aan de westkust zijn geweldig mooi. Steeds zie ik er ook bepaalde voorstellingen in. Van paashaas tot gestrand schip en alles daartussen. Tsjonge wat ben je gauw een eind weg, maar gelukkig is er ook altijd weer een weg die je naar huis leidt. Moe maar voldaan komen we weer bij de camping. Het is een inspannende maar tegelijkertijd mooie “wandeling” geweest. We hebben veel nieuwe dingen en onvergetelijke plekjes gezien. We hebben zeker loon naar arbeid gekregen.
’s Avonds is bijna iedereen op dezelfde plek om de zonsondergang te zien. Aan de rand van de camping zijn een paar overkappingen gebouwd waar je kunt barbecueën en genieten van het landschap. Leuk wat gepraat met een aantal mensen en het is ook echt genieten. Een mooiere zonsondergang zonder een enkele wolk, kun je je niet wensen.
De jongeman uit Fitzroy vertelt dat hij parkwachter is. Ja, dat hij natuurliefhebber is, is me al duidelijk. De Zwitserse buren komen hier natuurlijk voor de omgeving maar vinden het al heel bijzonder dat ze hier 2 nachten blijven. Ze zijn toe aan rust.????? En na die twee nachten (een hele dag) weer om 5.30 uur vertrekken om weet ik hoeveel kilometers te maken. Oké, hun keus. Het vrouwtje uit Australië werkt als hulpverlener in geval van ziekte bij de Aboriginals. Zij vertelt dat deze vaak niet geholpen willen worden. Verder schijnt het zo te zijn dat de Aboriginals hier een eigen woning en auto krijgen. Ik krijg geen hoogte van hoe het er in de leefgemeenschappen van deze mensen aan toe gaat. Ze zijn ook niet gemakkelijk benaderbaar.
Het klaarmaken van salades wordt bewonderd, anderen hebben een kant en klare maaltijd bij, weer anderen alleen een borrel. Het is gezellig en er wordt flink wat afgekletst. Aad mag eindelijk een keertje de barbecue aansteken. Tot nog toe kon dat nergens. Iedereen kan verzinnen wat er de komende avonden gaat gebeuren. J Na achten heeft iedereen zijn/haar eigen stekkie opgezocht. De een ligt om half negen al in bed, een ander blijft lekker buiten zitten, wat drinken, lezen ……….. Rust.
Morgen weer een dag.