Gibb River Road
El Questro
Het is bijna elke morgen raak. Steeds word ik wakker met de zang van een andere vogel. ’s Morgens zoals gewoonlijk eerst maar lekker een uurtje onderuitgezakt om me heen kijken. Tijd nemen voor het ontbijt, een douche, liefst een koude. Het wordt weer een warme dag. De temperatuur is om 08:30 uur al 32°. Goed anderhalf uur later 37°. Langzaam maken we ons op om te vertrekken naar El Questro. De eerste halte aan de Gibbs River Route. Eerst plukken we nog een paar mango’s en dan gaan we op weg. In de auto is het lekker koel. Een bord naast de weg vertelt ons dat we nog 645 km. op moeten passen voor overstekende koeien en kangoeroes. Waar iets aangereden is, is van verre al zichtbaar. Massa’s roofvogels vliegen er in het rond. De omgeving doet ons allebei erg denken aan het landschap in Namibië.
Wat me het meest verbaast is dat de vrachtwagens ook op de Gibb River Road mogen rijden. Maar als je er over nadenkt is het ook wel weer logisch. De mensen die hier wonen zullen ook bevoorraad moeten worden. En wat te denken van een camping als El Questro (wilderness park) waar, zoals ik later hoor, in het hoogseizoen 900 mensen verblijven. Nu zijn ze bij wijze van spreken op een hand te tellen. In de verte zien we een “rookwolk” hangen. “Ha ha, nee man, we rijden op een gravelweg en dan weet je hoe stofwolken je achtervolgen.” Na een eerste kleine beproeving door het water, komen we er nog voor twaalven aan. Eerst een bakkie en dan een plaatsje zoeken op de camping. Deze keer kiezen we voor een plek zonder elektriciteit. Je hebt dan meer eigen vrije keus waar je gaat staan. We vinden een prachtig plekje aan de Pentecost rivier. De hele middag zitten we aan het water. Dat is genieten. We hebben gezelschap van vier Zwitsers. Nou ja dat wil zeggen ze wonen in Zwitserland. De mannen zijn Zwitser, de twee dames komen oorspronkelijk uit Brazilië. Het is leedvermaak, maar het is lachen als een van de twee vrouwen panisch probeert haar man uit het water te krijgen als ze meent dat er een slang komt aangezwommen. We hebben al lang gezien dat het een stuk plastic of iets dergelijks is. Ze wil ons niet geloven. Tegen vijf uur rijden we een paar kilometer naar een plekje waar we de zonsondergang mooi kunnen zien. We staan nog maar net stil als een ranger voorbij komt die vraagt of we problemen hebben. “Nee hoor, ik wil alleen even genieten van de sunset.” Oké, have a nice day.” Koken doen we vandaag niet. Bij het buitenrestaurant serveren ze lekkere maaltijden.
De avond is heel relaxt. Het lijkt er alweer op of wíj alleen van deze plek mogen genieten. Fijn muziekje op en later alleen luisterend naar de geluiden van de natuur bij volle maan. Kan het mooier? Natuurlijk een stukje schrijven. Nog geen enkele avond was zonder een dier van hier te zien. Nu is het weer de beurt aan de grote, voor dieren die hem eten, giftige pad. Mooi beestje.
Ik vraag me af waar de naam El Questro vandaan komt of wat het betekent. In google translate is er in geen enkele taal iets te vinden. Raar. Het enige wat ik kan vinden is iets over deze plek, verder niets. Navraag later levert niet veel meer op. Het verhaal gaat dat er bij de officiële aangifte van dit landgoed vroeger spontaan de naam El Questro is genoemd. Dat is het altijd gebleven. Het huidige gebied is qua oppervlaak maar liefst 70 bij 70 km.
De volgende ochtend gaan we vroeg op pad naar de Zebedee springs. Alweer een klein paradijsje op aarde. Via een korte maar mooie wandeling kom je in de sfeer van tropisch regenwoud uit bij een gebied vol kleine beekjes en watervalletjes. Het water is hier het hele jaar door zo’n 32°. Heerlijke massage. Af en toe komt er even iemand kijken maar het is en blijft er erg rustig. We blijven er van 08:30 uur tot ca. 11.00 uur en komen bijna euforisch terug bij de camping.
Gauw genoeg nemen we het plekje aan de rivier, gewapend met camera en verrekijker, weer in. Dan slaat de stemming even om. We horen van een mevrouw die we al eerder hier aan het water troffen, dat we de Gibb River Route, ons voornaamste reisdoel, niet verder kunnen rijden. Alles is zo’n beetje na hun vertrek, inmiddels gesloten, waarschijnlijk vanwege de warmte. Ai, jammer, jammer. Maar als aangegeven wordt dat het risico te groot is moeten we dat voor waarheid en voor lief aannemen. Het is nog een gelukje bij een ongeluk dat we het hier horen en niet al te ver het gebied in. Maar het is wel balen, echt balen. Mijn eerste reactie is er een van kwaadheid. Dat slaat later om in teleurstelling. Maar daar koop ik allemaal niets voor. Het wordt voor Aad een middag hard werken. Na veel overleg en zoeken wordt uiteindelijk een nieuwe route grotendeels gepland. We zullen een stuk over de Highway moeten. Maar dat levert ook een voordeel op. Het gaat een stuk sneller en zo houden we later in de reis wat tijd over om andere dingen te gaan zien. Dingen die eerder werden afgestreept omdat je nu eenmaal keuzes moet maken. De campings aan het einde van de Gibb River Road en de natuur die we daar willen gaan bekijken zijn wel bereikbaar. Dat gedeelte kunnen we in ieder geval nog meepikken. Ik moet zeggen dat we alle hulp krijgen van de verhuurder van de auto. Maar ik vind het wel gek dat we door hen niet eerder op de hoogte zijn gebracht. Dat was min of meer de afspraak.
We pikken de draad gewoon weer op. Ons verblijf hier verlengen we met een dag. De natuur helpt ons een handje. We krijgen ’s middags een varaan op bezoek (nog niet gezien) en aan de andere kant van de rivier zien we een dingo. Dat is uitzonderlijk. Die moet vast erg hongerig zijn, anders laat hij zich niet zomaar zien. En morgen kunnen we de Emma Gorge nog bezoeken. Ik ben blij dat ik in Kununurra het shirt met daarop de tekst “I survived the Gibb River Road” niet heb gekocht. Dat zeg ik een beetje als een boer met kiespijn.
De avond verloopt niet anders dan andere. O, ja we zijn in het land van de ranches . In de verte blijft een koe eindeloos loeien.