Kennismaken met Kakadu
Voor vertrek merk ik dat we langzaam maar zeker aardig ingespeeld raken op elkaar bij het uitpakken en opruimen van de Troopy.
Voordat we naar de volgende campground rijden staat er een bezoek aan het Bowali bezoekerscentrum op het programma. Een heel informatief geheel met uitleg over het Kakadu NP en de manier van leven van de Aboriginals. Het park wordt beheerd door de Aboriginals en Australiërs samen. Van elke Aboriginalstam zit er een afgevaardigde in de commissie die ijvert voor behoud van- en instandhouding van de natuur en cultuur in Kakadu. Veel aspecten worden uitgelicht: ontstaan van Kakadu park, flora en fauna, culturele zaken als taal en kunstuitingen, gebruik van de grond, mijnbouw en gevolgen, de indeling van de seizoenen en daarmee maanden volgens de Aboriginal kalender, etc. etc. Mooi en goed onderhouden centrum. Natuurlijk hoort daar ook een winkeltje en een restaurant bij. Nee, ik koop nog niets. Wel gaan we voor een cappuccino met gebak. Dat voldoet prima als lunch.
40 kilometer verderop ligt de Merl Campground. Daar willen we naartoe voor een verder rustige dag. De omgeving wordt heuvelachtiger. In de verte doemen de eerste bergen of eigenlijk grote rotsformaties, op. Zij toornen hoog boven de groene daken van de bomen uit. Links in de verte naast de weg liggen nog enkele billabongs. Wat me opvalt zijn de enorm grote yucca’s.
Rond enen komen we bij de Merl Campground aan. Een prachtig stuk regenwoud. Even zoeken en draaien en nog eens keren. Daar staan we dan. Perfect: Alleen op de wereld op een uniek plekje. Alleen het geluid van een paar vogels en de wind. Hier blijven we 2 dagen op ons gemakkie staan.
In vlagen komt er af en toe wat wind voorbij. Ik zie en dat is toch wat vreemd dat binnen een paar minuten de wind helemaal gedraaid is. Aad gaat even een stukje lopen maar wordt door mij vlug teruggeroepen omdat ik denk dat ik door een wesp ben gestoken. Ik zie weliswaar niets wegvliegen maar het was een gemene steek. Gelukkig blijkt het later allemaal mee te vallen. Grappig, als ik hem een eindje tegemoet loop zie ik een hele grote pijl richting onze Troopy in het zand getekend. Ik weet heel zeker dat die door Aad is getrokken. Altijd een Klein Duimpje gebleven maar dan wat slimmer. Nog steeds de padvinderstruc van vroeger. Heel gek, maar we ruiken een brandluchtje. Als dat weer overgaat moet dat een barbecueluchtje zijn geweest van iemand elders op deze “camping”. Niemand gezien eigenlijk. Heel in de verte zien we later wel wat rook. Als die zich vrij snel verplaatst gaan we toch nadenken. Moeten we nu verkassen? We besluiten even naar het rangerstation bij Ubirr te rijden. “Ach, weet je wat, we houden de eerste de beste auto die ons tegemoet komt aan.” Een echte Aussie Hij vertelt ons dat het vuur aan de andere kant van de rivier is. Het zal wel meevallen. Hij vraagt waar we heen willen en we wijzen naar de campground. De uitdrukking die dan op zijn gezicht verschijnt zegt ons genoeg. “Well you never know with the wind overhere.”
Terug naar Jabiru dus. We checken voor een tweede nacht in bij de lodge daar. Gisteren kreeg Aad bij het inchecken 2 bonnetjes, nu weer. “Nou kunnen we ieder geval lekker een paar drankjes gaan nuttigen bij het zwembad.’’ Nou valt dat even tegen. Zijn “consumptiebonnen” blijken niet meer te zijn dan bonnen die je het recht geven alcohol te kopen. Dat ligt hier zeer gevoelig.
De oorspronkelijke bevolking, de Aboriginals mogen geen alcohol nuttigen. Nou, wij pakken er een. Weer een goed excuus toch na zo’n tegenvaller.We koken een potje en werken ’s avonds samen wat aan mijn blog.