Kooljaman Cape Leveque
Administratie en wandeling.
Na alle gesjouw van gisteren krijgt mijn lichaam vandaag meer rust en neem ik de tijd de administratie, mijn blogs, bij te werken. Later op de dag maken we een kortere wandeling: de boardwalk naar het strand en vandaar in oostelijke richting over het strand vice versa.
’s Morgens is er overal volop activiteit. De parkwachter uit Fitzroy en de Engelse familie hebben alles al ingepakt als wij uit bed komen. Zij trekken vandaag verder. Ik kan niet begrijpen dat deze mensen in dit snelle tempo reizen. Ze rijden kilometers ver elke dag. Bouwen de hele zaak op. Bekijken de omgeving in een middag en vertrekken de volgende morgen, alles weer ingepakt, in alle vroegte. En rijden maar weer. Ja, zij zijn een stuk jonger, maar dan nog. Ik vraag me af wat zij werkelijk oppikken tijdens hun reis. De Australische jongedame kon de camping gisteren net bereiken. Ze heeft nog benzine voor een paar kilometer. Zij heeft besloten om in het volgende “dorpje” (lees camping) te gaan tanken en daar een nacht te blijven. Ze wil toch meer van deze omgeving zien. Ja, zo kan het ook. In het uiterste hoekje van de camping op nr. 1 strijkt ’s morgens een jong koppeltje neer. Ze lopen direct naar het strand en liggen daar een paar uurtjes onder een parasol veilig weggekropen voor de zon. Inside informatie van Aad die in de omgeving van de camping regelmatig een wandelingetje maakt. Ik zit achter mijn vakantiebureau c.q. campingtafeltje wat te schrijven. Later, zoals al gezegd, gaan we samen aan de wandel. In het begin zie ik een klein hagedisje. Dit is eigenlijk, op een gekko na, het eerste hagedisje dat ik zie. Ik had verwacht er meerdere te zien. Als we net op het strand zijn komt er een meisje naar ons toe, dat bij Kooljaman werkt. Ze is helemaal gek van het strand hier en wijst ons op haar lievelingsrots iets verderop in een inham. Het is even zoeken maar we vinden de plek. Het zijn een paar druipsteengrotten maar dan in het heel klein. Inderdaad heel mooi om te zien. Gesteente in verschillende mooie kleuren, waar zo af en toe een druppel uit sijpelt. Op het strand letten we op het patroon dat door het water wordt achtergelaten in het zand en rondom stenen. Als je er goed naar kijkt kun je je iets voorstellen van hoe het water over eeuwen een gesteente kan aantasten. Aan deze kant van het strand zijn de rotsen niet zo massief als waar we eerder waren, maar het is ook leuk om de verschillen te zien.
Tegen zonsondergang zitten we weer met onze Zwitserse buren bij de barbecue op het uitkijkpunt. We delen met elkaar wat we ieder zoal meegebracht hebben. Wij hebben wat vlees over en zij zorgen na het eten voor een toetje. Niet te geloven, heerlijke koekjes, maar zij eten een heel pak zo in een keer leeg. Dan doen wij het bescheiden aan met elk twee koekjes. Zoals gewoonlijk blijft het laatste koekje liggen. “Jij, jij, jij ook niet, dan neem ik het zelf maar.” Een koekje meer of minder hoef je ook niet meer naar te kijken als er een hele pak achter elkaar naar binnen gaat. Haha. Er wordt flink wat informatie uitgewisseld over reizen die al gemaakt zijn, over landen die bezocht zijn. En al wat verder maar ter tafel komt. Trump, ja weer hij, de situatie in Engeland, …… etc.
We vertrekken op tijd weer terug naar onze onderkomens. Zij willen immers morgen weer vertrekken en het liefst voor half zes. Hê? Zij hebben dan inderdaad een dag wat rustiger aan gedaan, alhoewel, maar als je dan op zo’n tempo meteen weer verder gaat lijkt me dat weinig uit te maken. Hoe komen zij in ’s hemelsnaam tot rust in hun vakantie? We nemen in elk geval alvast afscheid van hen. Ik geloof nooit dat wij er morgen zo vroeg bij zijn. En ik weet bijna zeker dat zij inderdaad om half zes vertrokken zullen zijn. Goede reis!