Broome-Cape Leveque
Op weg naar Cape Leveque
Ik word heel, heel vroeg wakker. Uiteindelijk ben ik om 6 uur opgestaan. Lekkere lange dag zullen we maar zeggen. Naar Nederlandse begrippen helemaal. We moeten voor de derde keer onze tijd bijstellen. Na vier dagen Broome verkassen we naar Cape Leveque, het noordelijkste punt van de Dampier Peninsula. Om tien uur zijn we klaar voor vertrek. Een heel klein rood streepje op mijn pink is veranderd in een dikke blauwe pink met een soort van bloedblaar. Het lijkt mij niet ernstig en ik heb er ook totaal geen last van. Ik krijg het advies om even naar de apotheek te gaan. Je weet nooit met het kleine gespuis hier of er iets gestoken of gebeten heeft wat consequenties kan hebben. De apotheker denkt niet dat het een beet of steek is, maar eerder een kleine ontsteking. Ik krijg het advies het goed in te zalven met een ontstekingsremmer en te verbinden. Als het ernstiger wordt moet ik me even bij een arts melden.
Het valt me op dat er meer verkeer op de weg is dan anders. Maar zodra we de afslag naar Cape Leveque genomen hebben is dat ook weer voorbij. De Broome – Cape Leveque weg is grotendeels een gravelweg. Het is duidelijk dat deze op niet al te lange termijn ook verhard zal worden. Over een afstand van 80 tot 90 kilometer worden er overal werkzaamheden verricht. Later hoor ik in Cape Leveque dat, als er in de regenperiode redelijk veel neerslag zal zijn, veel van dat egalisatiewerk voor niets is geweest. Het water tast de rode gravelweg aan en veel zal verschuiven. Lijkt me geen prettig vooruitzicht voor de mensen die hier hun energie insteken. Maar het is hier wel een feit. We rijden een heel stuk lager dan dat de nieuwe weg zal liggen. Het lijkt erop dat hier veel gravel is weggegraven voor de nieuwe weg. “Het lijkt wel dat we in een halve tunnelbak rijden.”
Onderweg schuift er een wolk voor de zon. Ik hoor naast me: “Mijn ogen moeten er meteen aan wennen.” En verdraaid, het is zo.
14 km. voor Beagle Bay is de weg weer geasfalteerd. Volgens de regels melden we ons bij de “office” van de woongemeenschap van de Nyul Nyul. Elke community vraagt een bijdrage voor het bezoek aan hun leefomgeving. Niemand te bekennen. We brengen een bezoek aan het Heilig Hart Kerkje. In 1890 kwamen de Trappisten monniken in Beagle Bay. Op verzoek mochten zij van de toenmalige paus naar Noordwest Australië om in alle rust te kunnen bidden en mediteren. Zij bouwden een klooster in de bush gemaakt van lokaal materiaal. Later vestigden er zich Duitse missionarissen en nog later de Zusters van St. Jan uit Ierland. Het grootste gedeelte van de huidige kerk was klaar in 1917. Met een team van vrouwen werden decoraties uit verschillende soorten schelpen vervaardigd. Symbolen uit de Westerse- en Aboriginal wereld werden verenigd in een uniek stuk cultuur.
Beagle Bay maakt een troosteloze, uitgestorven indruk. Er is helemaal niemand te zien. Bij de huizen veel rommel, veel oude materialen. Wat opvalt zijn de borden met teksten die alles wat in hun ogen slecht is verbieden: alcohol, drugs, kindermisbruik. Bij een oud, waarschijnlijk, cafeetje hangt een verweerd stuk karton met de tekst “We don’t not serve coffee.” Het versleten oude en vieze vliegengordijn is ook niet bepaald uitnodigend om, als je al zin hebt in koffie, er naar binnen te gaan.
De laatste kilometers naar Cape Leveque, Kooljaman camping, zijn een fluitje van een cent. We zoeken een plaatsje goed kijkend waar we de meeste schaduw zullen hebben.
Van de camping over de kust en het strand kijkend kan ik niet anders uitbrengen dan “Wow, kijk nou hier weer eens.” Mooi, mooi, weer een klein paradijsje. We lopen nog even naar het strand. De kliffen, wat een wonder van moeder natuur. De zonsondergang helemaal top. Morgen zien we hier verder. In elk geval eerste indruk die veel belooft.