Derby
Hè wat vervelend nou. Ik wil de dag met een frisse douche beginnen. De zonnepanelen werken hier zo goed dat er met geen mogelijkheid koud water uit de kraan komt. Net wakker dan is een enkel zoemend vliegje al vervelend, dus ik begin mijn dag maar met de vliegenhoed op. Vandaag op weg naar Derby. De rit gaat voor een groot deel over de Gibb River Road. Ik merk op dat de kangoeroekeutels hier niet kunnen tippen aan de olifantendrollen vorig jaar in Namibië. Het lijkt erop dat een groot deel van de Gibb River Road geasfalteerd gaat worden. Roadtrains vol rode gravel komen ons tegemoet rijden. Het is duidelijk dat een en ander al glad gemaakt is. Ik pak mijn telefoon omdat ik wil laten zien wat zo’n enorme vrachtwagen aan stofwolken achterlaat. Jammer dan, als ik mijn telefoon in de aanslag heb om er een foto van te maken, blijkt het een vrachtwagen te zijn die water over de weg sproeit. Vreemd dat sommige korte stukken al wel geasfalteerd zijn. Als we weer op de verharde weg rijden zie ik dat we nu in een gebied zijn aangekomen waar praktisch geen brandjes zijn geweest. De bladeren aan de bomen en struiken zijn ook veel intenser, donkerder groen. Op een bepaald moment zie ik in de verte een soort van mist, of ja, wat is het eigenlijk. We kunnen het geen van beiden benoemen. Later zal blijken dat het de vochtige lucht is die van zee komt. Net voor Derby kijken we even bij de zgn. boab prison tree. Vroege kolonialisen zochten mensen om voor hen te werken in de parelindustrie. Zij haalden mensen uit de Kimberley, boeiden ze en zo kon het gebeuren dat mensen tot 24 tot 28 km per dag moesten lopen. Ze kwamen onder meer vanuit Fitzroy Crossing naar Derby. Sommigen zouden in de boom in gevangenschap gehouden zijn, wachtend op een boot.
In Derby gaan we meteen door naar het Wharf Café voor een koffie maar helaas deze is gesloten. Zo staan we wel meteen aan de kust. Zover als we kijken kunnen geen water. Derby staat erom bekend dat eb en vloed enorm in hoogte verschillen. Dat verschil kan oplopen tot 11 meter. Het absolute record dat eens werd behaald staat op 12.60 meter verschil tussen de getijden. Bij de werf maken we een praatje met een ouder stel. Die hebben het goed voor elkaar. Half jaartje thuis, half jaartje reizen. Heerlijk stel om te zien, relaxed, beetje chaotisch, ze nemen het allemaal niet zo precies. Duidelijk is dat ze genieten.
Nieuw adres gezocht voor koffie via google. Komen we weer aan een gesloten deur. Onze hele drankvoorraad is op. Daarom kopen we deze in, bij de eerste en waarschijnlijk laatste plek in Derby waar dat kan. De drankenhandelaar weet ons te vertellen waar we koffie kunnen krijgen. Het High Tide Café blijkt een prima locatie. Daarna weer voor wat boodschappen bij Woolworth binnen. Daar houden zich jongeren op die er op dit tijdstip volgens mij niet horen te zijn. Dan melden we ons bij Kimberley Entrance Caravan Park. De vriendelijke joviale campinghouder geeft ons wat tips en zegt plaats genoeg te hebben. Ja, dat is duidelijk. “Als jullie willen neem maar gewoon 2 plekken in gebruik.” Daar hebben we geen moeite mee. We installeren ons uitgebreid. De temperaturen zijn toch wat aangenamer hier met de wind van zee. Wat was het warm de afgelopen dagen.
Dichtbij de camping staat het kunstwerk “Contemplation” van de plaatselijke Aboriginal kunstenaar Norval. Prachtig plekje om de zonsondergang te fotograferen.
Ik geloof dat het vandaag de eerste keer is dat ik kook. Mmmmmm, ja lekker. 😉 Ook hier zitten ’s avonds de vleervossen in de bomen. Wij gaan maar weer op ónze tijd naar bed. Tja, gek, iedereen is al weer uren “onder de wol”. Niets voor ons. Later, net in bed, schrik ik me een hoedje. Net boven ons hoofd schreeuwt een vleervos luid. Voor de rest van de nacht gedragen ze zich. Ik slaap lekker.
De volgende morgen, als wij opstaan zijn alle andere kampeerders, op een enkele na al weer vertrokken. Nou, kalmpjes aan hoor. Wij nemen de tijd. Derby is een gemoedelijk klein stadje. Het werd gesticht in 1883 als eerste stadje in de Kimberley. Het telt nu ca. 5000 inwoners. Het ligt in een baai die uitmondt in de Timor zee.
Vandaag is voor ons weer wasdag. Nou stelt dat niet zo heel veel voor. Binnen 1½ uur is alles aan de kant en ondertussen hebben we tijd genoeg voor koffie. ’s Middags gaan we naar de Waste Water Wetlands, kunstmatig aangelegde poelen waar zich veel verschillende vogelsoorten ophouden. Deze poelen ontstaan, zoals de naam zegt, uit aanvoer van het afvalwaterbedrijf. Het leven hier speelt zich af volgens puur biologisch proces. In de taal van de Nyikina Mangala, mensen hier uit streek, zijn dit de Jirookoo nilyjiye: “Place belonging to birds”. Er zitten vele niet alledaags te spotten vogels zoals bijvoorbeeld poelruiter, bonte steltloper, gemaskerde kievit, ibis, kraanvogel, groenpootruiter, steltkluut etc. Op weg naar de poelen honderden wouwen en de speciale rose ibis, met zwarte nek en dito staartveren. Mijn manneke weer heel gelukkig. En ikzelf geniet mee, maar vooral ook van het landschap. We lopen een klein stukje van de Joongoo trail. In het dichtbegroeide bos met smalle paadjes voelen we ons niet echt veilig. We rijden terug naar de camping. Door de dag heen spreken we een aantal mensen die bij ons in de buurt staan. Tegenover ons staat een entomoloog. Apart maar leuk beroep heeft die man. Is ook een echte natuurman, beetje excentriek. Woont hier voorlopig met zijn hond in een tent. Hij doet in deze omgeving onderzoek naar bepaalde insecten. Komt van pas dat we hem treffen. Ik heb een paar dagen geleden een kever gefotografeerd en wil de precieze naam wel weten. Al was het alleen al om onze kleinzoon een plezier te doen. Om te beginnen, fout, fout, fout, het is geen kever maar een wants. J. Een kruisvaarderwants.
Ik weet niet wat ik zie als ik onder de enorme caravan tegenover ons opeens een oud klein mannetje onder de caravan vandaan zie kruipen. En ín overall. Geweldig, ik zie dat hij in een aanhanger allerhande onderhoudsmaterialen en gereedschap heeft liggen. Ik krijg de indruk dat hij op verzoek caravans etc. repareert. Maar nee hoor. Hij vertelt dat hij de Gibb River Road heeft gereden. De onderkant van zijn caravan heeft de grond geraakt en hij wilde wel zeker zijn dat er niets aan de hand is. Wat doet een klein, oud mannetje met een bak van een auto, een gigantische caravan en aanhanger in ’s hemelsnaam op de Gibb River Road? Ik ontmoet nog zo’n vrijbuiter als die we gisteren bij de werf even spraken. “Heerlijk, van juni tot Kerst ben ik onderweg. Elk jaar. Half jaartje thuis, half jaartje met de caravan op stap.”
Voor de zonsondergang rijden we naar de werf. Wat een verschil met gisteren. Toen keken we honderden meters ver weg en dan nog slechts naar luchtspiegelingen. Een boot lag schijnbaar verloren op de grootse zandvlakte. Nu is het hoogwater. Onder de pier, tot aan de begroeiing op de oevers is de hele omgeving veranderd in een totaal ander landschap, de kust van Derby bij vloed. De mensen in Derby zijn er trots op: “Derby is the home of Australia’s highest tides.” De zonsondergang valt tegen. Toch altijd fijn moment om even aan het water van te genieten.