Tunnel Creek National Park
Tunnel Creek Nationaal Park
Het bleef gisteravond wat onrustig op de camping. Nadat we terug waren van het eten kwam de campingbaas ons vragen of we misschien een paar jonge jongens hadden zien lopen. “Nee, dat niet” “Oké, thanks, have a nice evening.” “Same to you, goodnight.”
Even later kwam er een politiewagen een rondje rijden. Dat hadden we al een paar keer eerder meegemaakt. Op zich niet gek, maar deze kwam zeer regelmatig voorbij evenals de auto van de campingbaas. Waarschijnlijk waren ze op zoek naar een paar jongens in het bezit van alcohol. Hoe die wetten precies in elkaar zitten is me nog een raadsel. Aboriginals mogen sowieso niet drinken. Hier is het alcoholverbod dat was ingesteld ingetrokken omdat mensen zich niet meer in ziekenhuizen meldden. De verantwoordelijkheid lijkt nu bij de plaatselijke horeca, de inn waar wij waren, te liggen. Het is no byo beer bar: een bar waar je geen eigen gekochte drank mag meebrengen. De dagen dat wij er zijn wordt er ’s middags drank geschonken en de aanwezige Aboriginals maken er een waar feestje van. “Té veel gedronken of eigen alcohol bij dan word jij er vierkant uitgewerkt.” Een niet mis te verstane boodschap waar strikt de hand aan wordt gehouden. Het is duidelijk dat er met de eigenaar niet valt te sollen.
Maar goed, terug naar de dag van vandaag. Het kon niet op de laatste 2 dagen. Aad helemaal in zijn nopjes. Doet de hele vakantie weinig anders dan met (kraan)vogels in de weer zijn. 😉 Staan er hier ’s ochtends op een paar meter afstand twee lekker op hun gemak een paar uur wat om zich heen te kijken. De rust heeft goed gedaan. Om 10.00 uur kunnen we weer op weg voor een nieuw avontuur. We zijn benieuwd hoe Tunnel Creek zal zijn. Al zoveel over gehoord. Na een aantal kilometer moeten we de Leopolds Down Road op, een niet geasfalteerde weg. Het landschap op het eerste stuk, van in totaal 69 km., is erg vlak. Langzaam maar zeker komen we weer in een rotsachtige omgeving met opvallend veel baobabs. De rotsformaties zijn als die in het Geidie NP waar we gisteren even waren. Wat mij opvalt en dat wordt bevestigd dat, ik hier nergens en dan ook nergens, rommel naast de weg zie liggen. Jammer dat zoiets moet opvallen.
Heel raar als we in de middle of nowhere een bord naar een school zien staan. Hè? Wie? Waar? De weg is afwisselend van grijze- en rode gravel. Telkens als we een kreek passeren zie je hoeveel stenen er in het natte seizoen door het water worden meegevoerd. Als we bij de Tunnel Kreek aankomen ben ik met stomheid geslagen. Het toeristenseizoen is weliswaar voorbij, maar bij zo’n attractief aangekondigde bezienswaardigheid verwacht je toch meer dan welgeteld één auto. De ingang is niet heel gemakkelijk te bereiken. Het is wel heel speciaal dat we hier helemaal op onszelf aangewezen zijn. Dat hebben we nooit eerder meegemaakt in een grottenexcursie. Daar loop je dan met je lamp en de wetenschap dat er in deze grot zoetwaterkrokodillen (gayi) leven. Ons is verzekerd dat ze absoluut ongevaarlijk zijn. En jawel hoor, vlak na de ingang ligt er eentje te luieren. Echt niets aan de hand. Hij wil zelfs nog wel even met me poseren. Anders dan verwacht hoeven we niet door het water. Dat heeft te maken met het seizoen. Ik neem aan dat een en ander er in en na de regenperiode anders uitziet. Zo af en toe is het wat klauteren, maar met onze conditie……… geen probleem. Een paar keer is er een gat in de grot geslagen, dat geeft wat meer houvast, wat meer lichtinval. Het is onwezenlijk om dit samen te kunnen doen. Een mooie ervaring. Bij een van de ingangen zien we vleervossen tegen de plafonds hangen. Het is de enige soort die we zien, er schijnen hier 6 soorten vleermuizen voor te komen.
De tunnel is 750 meter lang, hier en daar 20 meter hoog en 15 meter breed. De mensen van de Budjuna stam zijn de traditionele eigenaren van het Tunnel Creek NP en Windjana Creek NP en de omgeving. Zij zijn zeer nauw betrokken bij het management van de parken. De historie en mythologie, kunst, kunstvoorwerpen, traditionele verhalen, liedjes en ceremonies worden tot op de dag van vandaag doorgegeven. Zowel de Creek als de Gorge zijn voor de Budjana spirituele plaatsen. De Wandjana zijn de geesten die hier hun thuis hebben. De naam Windjana is foutief vermeld door ene William Forrester die hier in 1884 als zendeling kwam.
Vroeg in de middag komen we op de Windjana camping aan. De route er naartoe is weer de moeite waard. Bij aankomst moet ik mezelf d.m.v. een formulier ter plaatse inschrijven voor verblijf op de camping. De kosten moeten cash in een daarvoor bestemde envelop en bus gedaan worden. Bij de ingang kun je kiezen voor rustige camping, rechtsaf, of kiezen voor linksaf. Wij gaan voor links en blijken de enige te zijn. De paar auto’s die later nog aankomen kiezen allemaal voor de rust rechts op de camping. Wat een vrijheid wat een rust. Het is alleen maar genieten op zo’n mooie stek.