Van Cooinda naar Katherine
Vandaag gaan we wat meer kilometers rijden. Tot nog toe waren het steeds kleine afstanden. Maar mijn planner heeft het allemaal onder controle. Na pakweg 45 minuten staat er steeds een kort bezoekje aan een bezienswaardigheid op het programma. Om half elf zijn we er klaar voor en verlaten de Gagudju Lodge in Cooinda. Kakadu is afgeleid van gagudju het Aboriginal woord voor “noordelijke gebieden”.
Onderweg naar de eerste stop, de Bukbukluk Lookout, valt een grote hoeveelheid termietenheuvels op die veel groter zijn dan die je hier normaal ziet. Ze staan ook dicht bij elkaar. Het doet me denken aan een kerkhof. Iets verderop hetzelfde verschijnsel maar daar zijn het allemaal kleine “gedenksteentjes”. Het uitkijkpunt en de omgeving staan voor mij synoniem voor het landschap hier in het Noorden: door brand of anderszins afgestorven dode bomen en planten, die in staat zijn zichzelf héél snel te herstellen.
Via de zuidelijke toegang verlaten wij het Kakadu NP. De volgende stop is een koffie-met-wat-lekkers-stop, bij het Mary River Roadhouse. Wat ik daarvan moet vinden weet ik eigenlijk niet. We gaan de bar binnen voor koffie maar worden gesommeerd om via de toiletten naar de winkel te lopen. Daar kunnen we koffie krijgen. En het moet gezegd, die is prima. Er hangen overal zo’n rare spreuken. Aad vermoedt dat het als grap bedoeld is, maar ik twijfel daar een beetje aan als ik de mensen zie die de tent runnen. Naar mijn idee als schurken zo weggelopen uit een film. “Close the door, OR ARE YOU BORN IN A BLOODY TENT?” “Wie het waagt om alleen een bijgerecht als maaltijd te bestellen, WORDT HARDHANDIG BUITEN GEWERKT.” Geen verkoop van alcohol in de winkel maar wel in de bar. (Dus even via het toilet, mijn interpretatie.) Dat laatste kan met de wetgeving te maken hebben, maar alleen het idee al. Is toch eigenlijk absurd. Hier geen drank, drie meter verderop wel. Na het roadhouse loopt de route slingerend verder door het onophoudelijke mooie landschap. De volgende halte is Pine Creek. Hier ligt een door gouddelving ontstane groeve. Deze is 250 meter breed en 135 meter diep. De zgn. goldrush begon in 1871. In 1885 werkten er 200 Europeanen en 4000 Chinezen. In dit gebied startte de gouddelving in 1906. Van 1985 tot 1995 is er in de groeve 22.000 kg. goud gedolven ter waarde van 250 miljoen euro. Later is de groeve gevuld met water. Het koste 14 maanden tijd om de in totaal 6800 megaliter water aan te voeren. Naast de groeve zijn er nog mijnschachten te zien. Bij het dorpje ligt ook het “Museum and 1889 Railway Station”. Een bijeengeraapt rommelig geheel en bovendien behoorlijk vies. Totaal niet onderhouden dus. Maar de ‘Museumdirecteur”, een onverzorgd oud manneke dat volgens mij ook in het museum (een container) woont, rommelde net zo lang aan zijn oude Tv-toestel en video recorder totdat het ding zowaar een film af ging spelen. Met een ding is hij razend snel: het innen van de entree. Hij kan “helaas” niet wisselen. Veel interessanter vind ik de honderden vleerhonden die in de bomen boven onze auto hangen. Mooi gezicht. Ik heb ze nooit eerder gezien.
We komen mooi op tijd op de Nitmiluk Campground aan. Alle tijd om wat eten klaar te maken en verder de avond rustig te laten verlopen. Mooi momentje nog als vlakbij 5 kookaburra’s neerstrijken. Dit heb ik totaal niet verwacht.
Ik geniet met jullie mee.
Veeeeeel groeten en een heeeele fijne vakantie
Annie en Aad, leuk dat we de foto’s hebben kunnen bekijken.
We wensen jullie nog een hele mooie vakantie in Australie.
Annie, je maakt mooie verslagjes!!!!
Het leven daar is heel anders dan in Nederland, dat zie we nu goed.
Groeten, Gerard en Frans